آیت الله شیخ جواد تبریزی(ره) در سال ۱۳۰۵ش مطابق با ۱۳۴۵ق در شهر تبریز به دنیا آمد.[۱]
او با وجود موقعیت تجارت، زندگی طلبگی را برگزید و در مدرسه طالبیه تبریز به تحصیل مشغول شد و دروس ادبیات، معانی و بیان و قسمتی از فقه و اصول را فرا گرفت.[۲]
آیت‌الله تبریزی (ره) در سال ۱۳۲۷ش راهی قم شد و هفت سال در این شهر ماندگار گردید.[۳]
رفتن به عتبات و حوزه علمیه نجف برای آیت‌الله تبریزی (ره) آرزوی بزرگی بود و از دوران حضور در حوزه علمیه تبریز به آن می‌اندیشید، اما مشکلات و نبود امکانات برآورده شدن این آرزو را دور می‌نمود. یک روز اتفاقی در یک جلسه علمی شرکت کرد و یکی از تجار متدین که با علما ارتباط داشت، به هوش و زکاوت او پی برد و در پی کمک به وی برآمد و اسباب مسافرتش را فراهم آورد.
آیت‌الله تبریزی (ره) خود را به شهر نجف رساند و این وقتی بود که بیست و هفت سال از عمرش سپری شده بود. وی با کمک میرزا علی غروی(ره) که سالیانی در نجف بود، در مدرسه قوام السلطنه شیرازی ساکن شد و روزهای پرجنب و جوش خود را در حوزه علمیه نجف آغاز کرد.
آیت‌الله تبریزی (ره) در دروس اساتید بزرگی، چون آیات سید عبدالهادی شیرازی(ره) و سید ابوالقاسم خویی (ره) شرکت کرد و در همان سال‌های نخست مورد توجه اساتید قرار گرفت. آیت‌الله خویی (ره) با درک استعداد و همت میرزا جواد(ره)، ایشان را مورد عنایت قرار داد و او رفته رفته به استاد نزدیک‌تر و از خواص شاگردان وی شد.
آیت‌الله خویی(ره) بعدها ایشان را جزء اعضای دفتر استفتاء خود معرفی کرد و ایشان حدود بیست سال در دفتر استفتاء و محفل درس استاد به تلاش پرداخت و چند بار سطوح و درس خارج را تدریس کرد.
در سال ۱۳۵۵ش حکومت عراق سختگیری‌هایی بر ضد ایرانیان اعمال کرد و افرادی چون آیت‌الله تبریزی (ره) را که شخصیت برجسته بودند، شناسایی و به اخراج از عراق محکوم نمود. به این ترتیب وی پس از ۲۳ سال به همراه تعدادی از ایرانیان مجبور به ترک عراق شد؛ این در حالی بود که آیت‌الله خویی(ره) از بازگشت ایشان به ایران بسیار متأثر بود. زیرا وی می‌خواست آیت‌الله تبریزی (ره) در نجف به تدریس ادامه دهد و معتقد بود که ایشان می‌تواند در آینده نزدیک یکی از استوانه‌های حوزۀ علمیه نجف گردد و این مطلب را به برخی از دوستان نزدیک خود گفته بود. این سخن معروف بود که وی به آیت‌الله مشکینی (فرزند صاحب حاشیه بر کفایه) گفته بود:«ایشان مجتهد مطلق هستند».[۴]
پس از رحلت آیت‌الله خویی(ره)، عده‌ای از علما خواستار پذیرش مقام مرجعیت از سوی آیت‌الله تبریزی(ره) شدند. با اینکه ایشان علاقه‌ای به این مقام نداشت و همواره از آن گریزان بود اقدام جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در معرفی هفت نفر از جمله ایشان به عنوان مرجع تقلید، در کنار وجود مقلدانی در خارج از جمله سوریه، لبنان، کویت، بحرین، عراق حتی کشورهای اروپایی، استرالیا و آفریقا وی را وادار به قبول این مسئولیت کرد.
از خدمات اجتماعی وی می‌توان مسجد سازی در جاهایی که مسجد نبود، دستگیری از نیازمندان و ساختن درمانگاه بقیه الله (عج) در قم به قصد حمایت از مستضعفان و خانواده‌های طلاب بی‌بضاعت اشاره کرد. وی در خصوص درمانگاه بقیه الله (عج) تأکید دارد که خانواده‌های طلاب و افراد بی‌بضاعت از آن بهره‌مند شوند. این درمانگاه از نظر پزشکی درمانگاه مجهزی است. آیت‌الله تبریزی (ره) در آوردن تمام این تجهیزات همت و کمک جدی داشتند و تأکید می‌کردند در برخورد با مراجعین مراقبت لازم را انجام دهند و رضایت خدا در نظر داشته باشند. گروهی را نیز مأمور کرده بودند در خصوص فقرا و ایتام تحقیق، و برایشان مواد خوراکی و پوشاک فراهم کنند.[۵]
آیت الله تبریزی(ره) پس از گذران یک دوره بیماری، دوشنبه ۱۳۸۵/۰۸/۲۹ برابر با ۲۸ شوال ۱۴۲۷ درگذشت و چهارشنبه ۱۳۸۵/۰۹/۰۱ ، پس از تشییع و اقامهٔ نماز توسط آیت الله العظمی وحید خراسانی، در قسمت بالاسر حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه علیها السلام به خاک سپرده شد. در تشییع او سایر مراجع تقلید شیعه و نیز شخصیت‌هایی از کشورهای کویت، بحرین، قطر، امارات، لبنان، سوریه و عربستان حضور داشتند.
در پی درگذشت آیت‌الله تبریزی(ره)، مقام معظم رهبری نیز پیام تسلیتی صادر کردند و او را از برجسته‌ترین اساتید حوزه علمیه قم توصیف کردند که پارسایی و خلق و خوی مردمی‌اش او را شخصیتی محبوب بین جوانان ساخته بود.
