آیت الله سید رضا بهاءالدینی (ره) در ۹ فروردین ۱۲۸۷ش در قم به دنیا آمد.[۱] پدرش سید صفی الدّین خادم حرم حضرت فاطمه معصومه علیها السلام بود و در درس آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی (ره) و شیخ ابوالقاسم کبیر قمی (ره) شرکت کرده بود.[۲]
آیت الله بهاءالدّینی (ره) به تشویق پدر، از کودکی به تحصیل علوم دینی در حوزه علمیه قم پرداخت و دروس سطح را نزد میرزا محمد علی ادیب تهرانی(ره)، میرزا محمد همدانی(ره)، آخوند ملا علی همدانی (ره) و سید صدرالدین صدر (ره) حاضر شد.
وی در ۱۹ سالگی در درس خارج فقه و اصول آیت الله شیخ عبدالکریم حائری (ره) حاضر شد و پس از او از جلسات درس آیت الله سید محمد حجت (ره)، آیت الله سید محمد تقی خوانساری (ره) و آیت الله بروجردی (ره) بهره برد و از آن پس، سال‌ها به تدریس دروس عمومی ادبیات، فقه و اصول، و نزدیک به بیست سال به تدریس خارج فقه و اصول در حوزه علمیه قم پرداخت.[۳]
بیشترین شهرت آیت اللّه بهاءالدینی(ره)، بحث‌ها و درس‌های اخلاق عمومی یا خصوصی وی بود که تا روزهای آخر حیاتش ادامه داشت. او هیچ‌گاه در درس رسمی اخلاق شرکت نکرده بود و بیشتر، از رفتار و منش استادان خود، به ویژه شیخ ابوالقاسم کبیر قمی(ره)، بهره‌های اخلاقی برده بود.[۴] او همواره در تهذیب اخلاق و ارائه دستورالعمل معنوی به شاگردان خود می‌کوشید.
وی در حوزه علمیه قم، به معلم اخلاق و عرفان مشهور بود و حتی پاره‌ای کرامات، به او نسبت داده شده است.
آیت الله بهاءالدینی (ره) در ۲٦ تیر ۱۳۷۶ش درگذشت و در مسجد بالاسر حرم حضرت فاطمه معصومه (علیها السلام) در قم به خاک سپرده شد.[۵]
