آیت الله سید احمد خوانساری (ره) در محرم ۱۳۰۹ در خوانسار به دنیا آمد.[۱]
مقدمات علوم دین و دروس میانی را در خوانسار، نزد برادرش و سید علی اکبر بیدهندی (همسر خواهرش) فرا گرفت. در ۱۳۲۵ برای ادامه تحصیل به اصفهان و سپس به نجف، دزفول،سلطان آباد (اراک) و قم رفت و در دروس خارج فقه و اصول و همچنین علم رجال، حکمت و دیگر دروس حوزوی بزرگان آن عصر، شرکت کرد.
آیت الله خوانساری (ره) در دوره مرجعیت آیت الله حاج آقا حسین بروجردی (ره) از معتمدان او و نیز از مدرسان طراز اول حوزه علمیه قم شمرده می‌شد.[۲] وی تا ۱۳۷۰ق در قم به تدریس کلام، فلسفه، فقه و اصول پرداخت.
آیت الله خوانساری (ره) تا زمان درگذشت آیت الله بروجردی (ره) در ۱۳۴۰ش/۱۳۸۰ق به تدریس و اداره امور دینی مردم تهران می‌پرداخت و پس از درگذشت ایشان، هر چند برخی از علمای طراز اول از او خواستند به نجف یا قم برود و مرجعیت عامه شیعیان را بپذیرد، وی تهران را ترک نکرد.[۳]اما مرجعیت را پذیرفت و برخی از شیعیان پاکستان، عراق و ایران وی را به عنوان مرجع تقلید خویش برگزیدند.[۴]
آیت الله خوانساری (ره) علاوه بر رسیدگی به حوزه‌های علمیه قم، تهران، نجف و دیگر شهرها به احداث و تعمیر بسیاری از مساجد و بناهای عمومی کمک می‌کرد. هنگام وقوع زلزله خراسان در ۱۳۴۷ش کمک‌هایی به زلزله‌زدگان اختصاص داد و در ماجرای اخراج ایرانیان از عراق در ۱۳۴۸ش، به همت او مجلسی بزرگ در اعتراض به این رفتار حاکمان عراق تشکیل گردید.[۵]
آیت الله خوانساری (ره) در ۱۳۶۳ش (۱۴۰۵) در تهران درگذشت. به مناسبت وفات او امام خمینی (ره) پیام تسلیتی صادر کرد[۶] و بازار تهران و حوزه‌های علمیه تعطیل و از سوی دولت یک هفته عزای عمومی اعلام شد. پیکر وی را پس از تشییع در تهران به قم منتقل کرده و در مسجد بالاسر حرم حضرت معصومه علیها السلام به خاک سپردند.[۷]
