آیت الله سید ابوالحسن رفیعی(ره) فرزند میرزا خلیل از سادات حسینی در سال ۱۳۱۵ق(۱۲۶۸ش) در قزوین به‌دنیا آمد. جد او میرزا رفیع قزوینی از مجتهدان و حکیمان روزگار خود بود. خاندان وی که به آل رفیعی معروف بودند از خانواده‌های اهل علم و از نوادگان میرزا محمد زمان طالقانی قزوینی بودند. مادر وی، دختر سید علی قزوینی نویسنده حاشیه بر قوانین الاصول است.
وی از کودکی به همت پدرش به آموزش علوم اسلامی مشغول شد و در مدت زمانی کوتاه ادبیات عرب را در مدرسه صالحیه قزوین فرا گرفت. فقه و اصول را نزد ملاعلی طارمی آموخت و مدتی در درس خارج علی اکبر یزدی سیادهنی شرکت کرد.
پس از یک سال، بار دیگر برای تدریس به تهران سفر کرد. در تهران در مدرسه عبدالله خان به تدریس کتابهای فقهی و اصولی از قبیل شرح لمعه، قوانین و نیز کتابهای فلسفی شرح منظومه سبزواری و اشارات بوعلی سینا پرداخت.
در ۱۳۰۰ش پس از تشکیل حوزه علمیه قم جهت تحصیل و تدریس به این شهر رفت. در آنجا ضمن حضور در مجلس درس فقه و اصول شیخ عبدالکریم حائری یزدی(ره)، کفایة آخوند خراسانی، رسائل و مکاسب شیخ انصاری، تفسیر قرآن و به ویژه اسفار اربعه ملاصدرا و شرح منظومه سبزواری تدریس کرد. گفته شده در این دوره نیز در مدت اقامت در تهران و قم از محضر اساتید دیگری همچون محمدبن معصوم‌علی هیدجی زنجانی، فاضل رازی، ابوالقاسم کبیر قمی، محمد رضا مسجد شاهی اصفهانی (رحمهم الله) نیز استفاده کرده است. حدود سال ۱۳۰۸ش از قم به زادگاه خود بازگشت و به مدت سی و چند سال، علاوه بر تدریس متون فقهی و فلسفی و دروس خارج، به برپا کردن نماز جماعت در مسجد سلطانی قزوین و حل مشکلات مردم پرداخت.
وی سرانجام، نیمه شب سه شنبه ۲۴ دی ۱۳۵۳ش/ ۱ محرم ۱۳۹۵ق در سن ۸۵سالگی در تهران درگذشت و در مسجد بالاسر حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه علیها السلام به خاک سپرده شد.
